Wydrukuj tę stronę

Koprocesory (Jednostki zmiennoprzecinkowe)

  25 lipiec 2010
Oceń ten artykuł
(1 Głos)

Początkowo, za czasów procesora 386 i starszych układów, koprocesor arytmetyczny FPU (ang. floaing-point unit) był oddzielnym zewnętrznym modułem. Starsze modele procesorów współpracowały z zewnętrznym układem koprocesora. Jednak po wprowadzeniu na rynek procesora 486DX, koprocesor został z nim zintegrowany.

Odtąd każdy kolejny procesor opracowany przez firmy Inlet, AMD, Cyrix i inne zawierał w sobie koprocesor. Zadaniem koprocesorów jest sprzętowe wykonywanie operacji zmiennoprzecinkowych, które w przeciwnym razie spowodowałyby nadmierne obciążenie jednostki całkowitoliczbowej procesora. Koprocesor zwiększa wydajność komputera tylko wtedy, gdy jest stosowane oprogramowanie z niego korzystającego. Wszystkie kolejne procesory piątej i szóstej generacji, są wyposażone w zintegrowaną jednostkę zmiennoprzecinkową.

Układy arytmetyczne, jak czasami mówi się o koprocesorach, są w stanie wykonywać z szybkością od 10 do 100 razy większą od współpracującego z nim procesora operacje arytmetyczne wysokiego poziomu, takie jak np. dzielenie przez liczbę wielocyfrową, funkcje trygonometryczne, obliczanie pierwiastków i logarytmów. Do operacji wykonywanych przez koprocesor zaliczają się wszystkie operacje, które przetwarzają liczby zmiennoprzecinkowe (zawierające część ułamkową). Konieczność przetwarzania liczb, które zawierają ułamek dziesiętny doprowadziła do utworzenia terminu zmiennoprzecinkowe (ang. floating point). Nazwa wynika z faktu, że w zależności od wykonywanej operacji, kropka (punkt) dziesiętna może zmieniać swoje położenie. Jednostka całkowitoliczbowa procesora zajmuje się wykonywaniem operacji na liczbach całkowitych takich jak dodawanie, odejmowanie i mnożenie. Zadaniem jednostki całkowitoliczbowej jest wykonywanie tego typu, nieprzekazywanych do koprocesora, operacji.

Zestaw instrukcji koprocesora różni się od zestawu instrukcji jednostki całkowitoliczbowej. Aby wykonać instrukcje przeznaczone specjalnie dla koprocesora, wykonujący je program musi wykryć jego obecność. Jeśli tak się nie stanie, wtedy cała rola koprocesora będzie się sprowadzała do zużywania energii. Na szczęście większość nowoczesnych aplikacji wykorzystujących możliwości koprocesora poprawnie go rozpoznaje i z nim współpracuje. Do tego typu programów zaliczają się arkusze kalkulacyjne, aplikacje bazodanowe, statystyczne i graficzne typu CAD (ang. Computer aided design projektowanie wspomagane komputerowo). Edytory tekstu nie mają potrzeby korzystania z możliwości koprocesora, dlatego też nie potrafią z nim współpracować.

latino-ino

Strona internetowa: komputery-pc.info